Bugün kendime izin veriyorum... Normalde günlük tutan biriyim, bazen bloğuma bazende günlüğüme karalarım bir şeyler.. Olumsuz düşünceleri veya çok acıtan durumları günlüğüme yazmam, böyle bir huyum var. Çünkü böyle şeyleri yazdığım zaman daha sonra okuduğumda daha çok sinirleniyorum veya canımı daha çok acıtıyor; bende geçmiş şeylerin bu kadar canımı acıtmasını sevmiyorum.. bu gün bu kuralı bozup, bir es verip, içimde biriktirdiklerimi yazacağım, artık ağır gelmeye başladı.. Benim için yazmak bir yerde iyileşmektir. Belli olmaz belki daha sonra görmek istemeyip silebilirim bu yazıyı da. Bu yüzden okumak istemeyenler devam etmesin, kapatın sayfayı..
Bu aralar kendime sormadan edemiyorum; daha ne kadar bekleyeceksin? Daha ne kadar senin hayalini başkalarının yaşamasına izin vereceksin?? Hayatına böyle uzaktan seyirci olarak mı bakacaksın? Neden bir şey yapmıyor ve sadece öyle bekliyorsun??? Sen neleri başarmış birisin, şimdi ne bu yılgınlık??? Başkalarına gösterdiğin özeni neden kendine göstermiyorsun, neden?? Aferin EfeKızı, böyle devam et!!!
Herhalde başkalarına koşmaktan gücümü yitirdim şimdi kendime yetemiyorum... Kendime yaptığım daha doğrusu sadece kendim için yapmaya çalıştığım şeyler sanki lüksmüş gibi geliyor.
Çevremdeki insanların ikiyüzlülüğünden nefret ediyorum. Yapmacık hareketlerine katlanamıyorum artık. Son zamanlarda farkettiğim şeylerden biride bu! Eğer ben ararsam, konuşursam arkadaşlarımla (!) iletişimimiz mükemmel, diyecek tek söz yok! Hatta sanki birşeylere zorluyormuşum gibi davranmalarına, kendilerini bir şey sanmalarına rağmen! Ama ben aramadığımda her şey orta bitiyor! Taki bana işleri düşene kadar. Sonrasında ne mi oluyor? "Vefasız arkadaş! Hayırsız!" diye yaftalanan kişi ben oluyorum. Hayatta en sevmediğim şey: vefasızlıktır!! Beni bununla sınıyorlar herhalde! Beni o kadar kırmalarına rağmen bende emeği geçen insanların tüm kalbimle yanlarında olan birisiyim. İçim ne kadar acısa da, ne kadar salak yerine konsam da yüzümden gülümsemeyi eksik etmem... ama olmuyor işte...
Geçenlerde facebook ta yaptığım bir paylaşımın altına atılan tek bir yorum sinirlerimi oynatmaya yetti. Bir kaç sene öncesine kadar arkadaşım diye bahsettiğim birinin yaptığı yorum aynen şöyle:
"Sen nerelerdesin yaaa... bizi kendinden bu kadar mahrum etme"
Karşıdan bakıldığında ne kadar güzel cümleler bunlar değil mi, insan okuduğunda içi içine sığmaz delice sevinebilir? Hayır, asla öyle değil!! Ne kadar sahte, ne kadar samimiyetsizce!!! Sadece bir gözboyamadan ibaret!! Sanki ısrarla telefonla aramış cevaplamamışım?? sanki görüşelim demiş bende atlatmışım gibi... Bu kadar özleyen bir insan hiç bir şey yapamıyorsa bile bir mesaj atar değil mi? Artık insanlara inanamıyorum, ikileme düşmeme sebep oluyorlar...
Benim için büyük değişikliklerin sahibi ve nedeni olan biri (aynı zamanda büyük acıların nedeni olan biri) yakın zamanda bir kişisel gelişim kitabı yazdı. Normalde nasılsın diye bile aramayan (yine her zaman benim onu aramamı bekleyen) bu şahsiyet kitabının tanıtımını yapmam için aradı beni... Ben ne yaptım dersiniz??? Güle oynaya hiçbir şey yokmuş gibi, hiçbir şey olmamış gibi kitabı tanıdığım herkese tavsiye ettim, tanıtım için dinlenmeden ordan oraya koştum... Ne kadar salağım!!! Elime ne geçti?? Kıymetim mi bilindi? Elime geçen tek şey dalga geçer gibi söylenen " iyi ki varsın " Karşıma geçip en ağır küfürleri etse bu kadar zoruma gitmezdi!!! Bunu da yaptın; dokunup acıtmadığın bir kitaplarım kalmıştı!!!
Bu konular beni öylesine yoruyor ki düşünmeden edemiyorum, artık insanları tümüyle sorgular oldum! Ne istiyorda yanıma yaklaşıyor acaba? Ne isteyecekte benimle konuşuyor?? Yeni bir başlangıç yapıp insanlara "Hayır!" demeyi öğrenmem lazım. Peki yapabilecek miyim? Kesinlikle yapamayacağım, bunu biliyorum. Çünkü insanlara gereğinden fazla değer vermeyi bırakamıyorum. Benim tüm sorunum bu herhalde... Keşke insanlara verdiğim değerin binde birini dahi olsa bende görebilseydim...
Pıçaklarım o kadar!!!
Eveeett, bu kadar yeter. Bu kadar döküldüğüm yeter! Yine o eski halime dönebilirim; her zaman güler yüzlü, hiçbir şeyi dert etmeyen, her seferinde her şeye rağmen herkese kucak açan o EfeKızı olabilirim. Hadi bakalım EfeKızı, iş başına!!!
