DUA...

Bugün bir şeyin farkına vardım;Yıllar önce ettiğim bir duam gerçek olmuş.O zamanlar bilmiyordum böyle olacağını,demek ki o kadar kalpten istemişim ki...  Bu durumu nasıl oldu bilmiyorum ama uykumda farkettim,uyandığımdan beridir bu düşünceler içindeyim. Ne garip bir şey gerçekleşen duana sevinememek... Ne garip yıllar öncesinde olması için yalvardığım bir şeyin bugün gerçekleştiği halde canımı acıtması...Açıkçası kendime kızdığım şey kendimi değersiz hissettiren biri için bu duaları yapmış olmam,değmeyecek biri için gardımı düşürmem....  İnsan dua ederken çok dikkatli olmalı yoksa duan gerçekleştiği halde bunu dünyadaki sınavınmış gibi görürsün,Şuan yaşadığım tam anlamıyla olmasada böyle bir şey...

Acıtmışım canını sevdikçe...

"Olmadı diye sızlandığın duaya, gün gelir olmadı diye şükredersin...''
                                                                                                                                Şems-i Tebrizi

Keşke'li bir cümle kurmak istemiyorum ama İyiki ile başlayan bir cümle bugün yüreğime ağır geliyor,canımı acıtıyor... Neden herşey sana dönüyor hayatımda? Neden azad edemiyorum seni ve beni..? Anladım ki yaptığım şeyler,çevremde olanlar değil Sen'sin bu dünyadaki sınavım...

Durumumu en iyi Sabahattin Ali açıklamış sanırım,bugün bu sözlere sığındım:

"Dünyada bir tek insana inanmıştım. O kadar inanmıştım ki, bunda aldanmış olmak, bende artık inanmak kudreti bırakmamıştı. Ona kızgın değildim. Ona kızmama, darılmama, onun aleyhinde düşünmeme imkân olmadığını hissediyordum. Ama bir kere kırılmıştım. Hayatta en güvendiğim insana duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı; çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi."

                                                                 Sabahattin Ali

"İnsan biraz olsun akıllanmaz mı?

Büyümez mi er geç?

Yanardağ gibi için için

Sönmez mi bu sinsi ateş?"